Akhisar Merkez Lisesi Manisa’da Birinci Oldu

Akhisar Merkez Lisesi Manisa’da Birinci Oldu
Haber Merkezi

            Merkez Lisesi öğrencisi Dilan Halis,  “Cezaevinde Bir Kadın” kompozisyonu ile Manisa birincisi oldu. 10 Aralık Dünya İnsan Hakları Günü nedeniyle ortaöğretim (9, 10, 11, 12. Sınıf) öğrencileri arasında düzenlenen “Cezaevinde Kadın Olmak” konulu kompozisyon yarışmasında

“Cezaevinde Bir Kadın” adlı kompozisyonu ile Dilan Halis birincilik ödülünü aldı. 

            Manisa E Tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumunun Konferans Salonunda düzenlenen Dünya İnsan Hakları Günü Kutlama Programında Dilan Halis’in birincilik ödülü tablet PC, Vali Yardımcısı Mesut Eser tarafından verildi. Ödül töreninden sonra Merkez Lisesi öğrencisi Dilan Halis,  katılımcılara ve kadın tutuklu ile hükümlülere duygusal anlar yaşatan “Cezaevinde Bir Kadın” adlı kompozisyonu okudu.

            Merkez Temel Lisesinde düzenlenen törende de Okul Müdürü Halil Erdost tarafından öğrencilere okunan kompozisyon öğrenciler tarafından da çok beğenildi. Okul Müdürü Halil Erdost, törende yaptığı konuşmada, “Akhisar’a uzun yıllar eğitim-öğretim alanında hizmet veren Merkez Dershanesi, Temel Lise olarak da daha ilk yılında başarılı öğrencileriyle bu alanda da iddialı olduğunu gösterdi. Böyle çalışkan ve hedeflerine kararlı adımlarla yürüyen nice öğrenciler yetiştireceğiz. Büyük başarılar kazanma yolunda öğretmen kadromuza ve öğrencilerimi güvenim tamdır.”dedi.

Birinci olan Kompozisyon sizler için yayınlıyoruz...

Yarışma Konusu : Cezaevinde kadın olmak
Katılımcı Öğrenci : Dilan HALİS
Okulu : Özel Akhisar Merkez Temel Lisesi

CEZAEVİNDE BİR KADIN 

Burası soğuk;
Burası imkansız;
Burası hikayemin başladığı yer…

     İçerideki hikayelerin bir ucu hep gökyüzüne dokunur. Bu dokunma dışarıyla içeriyi birbirine bağlar. Önceki ve sonraki hayat arasında değişmeyen tek şeydir. Ölümle yaşam, iyiyle kötü, hatta veli ile deli arasındaki ince çizgi kadar büyük bir farktır. Öncesinden hatırladığım tek şey buraya girdiğim ilk akşamdı. Hayallerimin sona erdiği o akşam…

     O gece sesler duyarak eve koştum. Gelen ses olabildiğince dinç, korkuyla dolu, telaşlı, bir o kadar da masumiyet barındıran bir sesti. Oğlumun sesi… Ben 18 yaşında bir anneyim bir oğlum var. Adı Toprak. O benim 61.dakikam 25.saatim 5.mevsimim 13.ayım 8.günüm gibidir. Her zaman her şeyden 1 fazla…

     Toprak bağırmaya devam ettikçe ben daha hızlı çıktım merdivenleri. Kapıyı açtığımda yerde yatıyor ve bana bakıyordu. “Yüzünü kim bu hale getirdi? “ diye sorduğumda           “babam”  dedi sessizce. Koşarak onun yanına gittim. “ Neden yaptın bunu” diye bağırdım. Kavga ettik. Ben ısrarla bağırmaya devam edince küfür etmeye başladı. Toprak ağladıkça içimdeki öfke daha da büyüdü. Bir anlık öfke ile bıçakladım onu. Sonrası koca bir boşluk. Yerde yatıyordu boylu boyunca. Ona bakarken başımda iki polisin belirdiğini son anda fark ettim. O akşam gökyüzüne ilk ve son kez baktığımı hatırlıyorum.

     Demir kapının sesini duyar duymaz çevirdim kafamı, bu ses her defasında bir kez daha hatırlatıyordu bana katil olduğumu.

     Burada günler çabuk geçer derler. İçeride yavaş yavaş kabuk bağlar insan. Eğer yapamazsanız yaşayamazsınız. Hiç beklenmedik bir şey bu kabuğu kanatıverir bazen. Bir martı çığlığı, birinin sesindeki  şefkat tınısı, taze demlenmiş çay kokusu eski hayatınızla köprü kurmaya çalışan bazı şeylerdir aslında. Gözyaşınız akar, damlar toprağa. Oysa içeride öğrenmeniz gereken ilk kural gözyaşınızı kurutmaktır.

      17 yıl hapis cezasını öğrendiğimde Toprak geldi aklıma. O benim korktuğum yanım, baktığım gözüm, tuttuğum elimdir. Nasıl bırakırdım onu?

       Gardiyan kolumdan çekerek dar bir yoldan nice demir parmaklıkları aşarak bir koğuşa getirdi beni. Kapı açıldığında kocaman yatakları olan bir oda çıktı karşıma. Sizinle aynı kaderi paylaşan tamamı evcil olmayan bir insan topluluğu görürsünüz. Pek sıcakkanlı olmasalar da aynı ağacın aynı dallarıydık. İlk gece ve diğer gecelerde kabuslar görüp ağlıyordum. Yaptığıma pişmandım. Toprak’ımı ve geleceğimi kaybetmiştim.

       Günlerim gelip geçti. Kimi zaman hasta, kimi zaman gözleri yolda bir anneydim. Üzüldüm, üzüldüm, hep üzüldüm işte.

       Toprak ziyaretime hiç gelmiyordu. Beni unutmuş olmalıydı. İçeride ise bambaşka hayatlar vardı. Sevgiyi ve acıyı uçurumlarda yaşayabileceğimiz bambaşka bir hayat. Her günüm zulüm ile dayak ile haksızlık ile geçti. Burası çektiğim acıları hissettiriyordu bana. Unutturmayan, asla unutulmayan, yaşanan hayatın her zerresini hatırlatan, her zaman düğümlenmiş anları çözen yerdi burası. Burasıydı işte. Boğazı düğüm düğüm eden, evlat acımı hatırlatan yer.

      Artık büyüdüm. Buradaki dünyaları tanıyarak büyüdüm. İçimdeki müebbet yemiş hayallerimle büyüdüm. Bahçedeki son gülü de kopararak büyüdüm. Yemeği yemediğim için dayak yiyerek büyüdüm. Haklıyı savunduğumda tehdit edilerek büyüdüm. Cezaevinde bir kadındım ben. Bir kez olsun kelimelerin sonsuz olduğu an. Cümlelerin devirleştiği an, yüzümün kızardığı an, yalnızlık çekme ey oğul yanımdayken. Ama ne olur çok soru sorma. Cevap bekleme benden. Ben yorgun, ben hasta, ben düşkün, ben havada uçan kuş. Ben sağır, ben dilsiz ve ne olur gardiyan kapatma ışıkları çünkü mahkum karanlıkta bulamaz özgürlüğünü…