BARİYER

BARİYER
Denize aşık Bûtimâr kuşunun hikayesi gibi hayatımızın büyük çoğunluğu. Efsane bu ya
Butimar kuşu denizi o kadar çok sever ki her gün kenarında gelir, denize bakar, onu uzun
uzun izler ve denizin suyunun kurumasından çok korkar. Öyle ki denizin suyu kurumasın
diye ondan içmez. Butimarin denize olan bu sevgisi kenarından ayrılmadığı ve içmeye
kıyamadığı denizin kıyısında susuzluktan ölüp gitmesine neden olur.
Bu efsanede Bûtimâr sevdiğinin yanıbaşında olmasına rağmen hasret içerisinde ölür tıpkı bir
çoğumuzun yaptığı gibi. Dokunmaya kıyamadığımız şeylerin gölgesinde ölüp gidiyoruz.
Sevdiğimiz şeylere kıyamamayı ona verdiğimiz değer olarak görüyoruz. Bir şeye kıyamamak
o şeyin varlığı içinde yokluğu yaşamak demektir. Halbuki bize bahşedilen şeyler onu uzaktan
izlemek için değil o varlığı yaşamak için verilir. Bunun içine bir kişiden eşyaya kadar tüm
sevdiğimiz şeyler dahildir. Geleneksel aile yapımızda bulunan ve aile üyelerinin cenazesini
bir bir uğurlamasını izlediğimiz muftak dolabında bekleyen, kullanmaya kıyamadığımız
fincanlar da misafir haricinde açılmayan odalar da buna dahildir.
Sevdiği şeylere kıyamamak içten içe ona layık olmadığına dair bir inançtan beslenir. Onu
hak etmediğine dair içinde taşıdığın inanç kendine karşı bariyer oluşturur ve seni sevdiğin o
şeyin sevgisini tatmaktan alıkoyar. Ve günün sonunda hak ettiğine inanmadığın için
dokunmaya kıyamadığın her şey ya elinden alınır ya da sen artık ona dokunma fırsatından
azat edilirsin.
Dokunmaya kıyamadıklarını senden çalacak maharetli bir hırsız geldiğinde pişmanlığı
omuzlamamak için vaktin varken ve sana hediye edilmişken sevdiğin şeyleri yaşamaktan
alıkoyma kendini sevgili okur.
Kendimizden esirgediklerimizi kendimize iade edebilmek ümidiyle..