Doğan 6 eylül spor!..
Geçenlerde, rahmetli Osman Başçavuşun oğlu, Murat eskilerden, sararmış birkaç fotoğraf paylaştı, Doğan 6Eylül Spora ait. Birinci fotoğrafın arkasındaki tarih 6 Mart 1978, tam 43 yıl öncesi! 2. Amatör ligde ikinci sezonun ilk maçına çıkıyoruz. Rakip Gölmarmara Spor. Soldan Sağa: (Arka sıra) Sebo, Behiç, Bülent, Musa, kalede Rahmetli Salih, İsmail, Nurullah; (Ön sıra) Rahmetli Tekin, Levent (Ben), Rahmetli Cumhur abi, Süleyman.
Sezona çok formda girdik; maça fırtına gibi başladık ama ilk gol rakipten geldi: 0-1. Tüm çabalarımıza karşın ilk yarı gol atamadık ve devreyi 0-1 geride kapadık. İkinci yarı yine sağlı sollu ataklarla bastırıyoruz. Orta sahada Cumhur abi ile beraberiz; o rakip atakları kesiyor, bana veriyor ben bir sağ açıkta Nurullah’a, bir sol açıkta İsmail’e lokum gibi paslar atıyorum, onlar da sıfıra kadar inip şeker gibi ortalar yapıyor; Behiç santraforda ayakla, kafayla çaktıkça çakıyor, ama bir türlü top kale çizgisini geçmiyor. Gölmarmara Spor ikinci yarının başında 20-25 dakika daha dayandı sanıyorum.
Attığımız çok sayıda köşe atışından birinde defans kafayla topu ceza sahasının dışına çıkardı; ceza yayının dışında sağ tarafta döner mi diye bekliyorum zaten. Gelişine sol vole ile kaleye gönderdim, kaleci görmedi bile. Üst direğe çarpan top çizgiyi geçti ve maçın ve sezonun ilk golünü atmış olduk: 1-1. Zaten dayanacak güçleri kalmamıştı, kalan sürede İsmail, Behiç, Nurullah, Sebo ve Cumhur abi de birer gol attı ve maçı 6-1 kazandık. Sezonu yenilgisiz tamamlayıp, Mayıs 1978’de Manisa’ya finallere gittik.
İkincisi, bizim Manisa'da şampiyon olduğumuz 4-1'lik Emniyetspor maçı sonrası çekilen fotoğraf. Şampiyonluğu kutluyoruz. Bu resmi anımsıyorum, bende vardı, arasam bir yerlerden çıkar sanırım. Klasik "ön sıra çöksün, iki sıra resim çekilelim" mantığıyla ama benden başka çöken olmamış, sap gibi bırakmışlar beni!
Doğan 6Eylül bir mahalle takımı olarak kuruldu, kısa süre sonra 2. Amatör Kümeye girdi. İTÜ'de öğrenciyim, ama üniversite sık sık ve uzun süreli kapandığından ben de takımdayım. 1977 ve 1978 üst üste iki yıl Akhisar'da şampiyon olup Manisa'da 1. Amatör kümeye çıkmak için finallere gittik. İlkinde (1977 finalleri) sanırım hiçbir maçımızı kazanamadan döndük. Ama ikincisinde tüm maçlarımızı kazanıp şampiyon olduk ve 1. Amatör Kümeye çıktık; o yıl 1. Amatörde iki Akhisar takımı yer aldı; birisi biz, diğeri Akhisarspor.
Üçüncüsü, Eylül 1978'de şampiyonluk kupamızı aldığımız törene ait. Kupamızı 1. Amatör kümede ilk resmi maçımızın öncesinde almıştık. Takım, 2. Amatör kümeye fazlaydı ama 1. Amatör küme için zayıf kaldık; Behiç takım için çok önemliydi, transferde kaptılar. Kötü bir sezonun ardından 1979 baharında 1. Amatör kümeye veda ettik, küme düştük yani. Hem şampiyonluk sevinci hem de kümeye düşme üzüntüsünü yaşadık Doğan Altı Eylül Spor ile.
Şampiyonluk maçını Manisa Emniyetspor ile yaptık; rakip takımda iri kıyım polisler var, bizler çoğu tıfıl gençleriz. Aklımda kalan tek sahne, takım kaptanımız rahmetli Cumhur abi ile de sonradan sık sık sohbetlerimizde anlattığımız maçın son golü. Biz 3-1 öndeyiz; ama rakip bastırıyor, neredeyse altı pasa hapsolmuşuz; korner attılar, top altı pasta önüme düştü, yüzüm kaleye dönük, herkes "at kornere" diyor; arkamda 3 Emniyetspor'lu rakip var; birini vücut çalımıyla ekarte ettim, döndüm, diğerini sağa yatırıp solundan geçtim, sonuncuya bacak arası yapıp uzun bir pas attım; ya Nurullah'a ya Behiç'e. Güzel bir kontra-atak sonucu 4. golü attık.
Ben görmedim ama Cumhur abi anlatırdı sık sık; antrenörümüz Sait Hoca (o da iki ay önce rahmetli oldu) yedek kulübesinden çıkıp "işte bu!" derken heyecandan kafayı kulübenin metal tavanına bir güzel çarpmış!
Hey gidi günler hey!
İçtiğimiz kahvenin hatır süresi bile geçmiş
