Ey yüreğim
Gökten bir yıldız kopar hüznünü alır...ışığa ihtiyacı vardır...ki...
Yada, şu karşı ötelerden baharı doldur kalbinin,
Çocuk eteklerine...yanında sayarsın hem...avunur...hal ve lisan...
Ah kalbim! Diyorum,
Küçük bir serçeyi andırır durursun,
Dağ gibi hüzünleri uçurabilir mi kanatların...
Küçük masum serçecik...
Gökyüzü gri bugünler de,
Baharlar mı diler, o senin bakışların,
Bir vuslat türküsü dolaşır lisanın da halinde...
Yüreğim,
Git Yüreğim...bul yüreğim...
Kaybolmuş ay yüzlüm de...haykır!!.
Kalbim.
Bir sağnak boşalacak sanki birazdan,
Ruhumun dehlizine dökülüp duran,
Hüzünlerle dolu sağnak,
Değecek narin kanatlarına, birazdan.
Hani ben hep seni serçeyi benzetirim ya,
Karabulutlarla kaplı gökkubbe de,
Yitiğini arayan, kanat çırpan sonsuzluğa...
Görünmüyor mu ki ay yüzlü...
Ah asi şimşekler, karabulutlar...
Ah cenderede sıkışmış hal ve lisan...
Kim bilir? belki sonsuz bahar yeşerecek,
Serçe misali zayıf ve masum kalbim! Sevinç diler...
Ey yüreğim,
Sende bir şiir tut şimdi en içlisinden...
Bizi anca şiir paklar...
Ve,
Ben gurbete varınca gelecekmiş bahar, neye yarar,
Ver elini gözden uzak yerlere ikâme edelim... ayak seslerimiz karışsın yarınlara...
İçimdeki yalnızlığın, pek iklimine...
Ey yüreğim,
Hüzün heybemdeki rızık,topladığım hayat bahçelerinden...
Bilesin...
Mehtap YILMAZ
