KARPUZ KABUĞUNDA İNCİLER
Firavun saltanatının elinden gitmesinden korkan bir tirandı. Korktu, korktuğu için kundaktaki Bebekleri öldürdü. Tıpkı şimdiki firavunların yaptığı gibi. Korktukça öldürürsün, korktukça zalimleşirsin. İçindeki ezikliği, korkaklığı, güçsüzlüğü bastırmanın tek yolu budur çünkü. Korkak, karşısında ağlayan, yalvaran, medet uman birini görmek ister sadist zevklerini tatmin etmek için. Karşısında asaletini her daim koruyanı, dik duruşunu bozmayanı, boyun eğmeyeni görünce daha da korkar, bu korkuyla canhıraş şekilde her şeye fütursuzca saldırır. Öyle bir gözü dönmüşlüktür ki bu; kendisine asla zarar verme olasılığı olmayan bebekleri öldürmeye, hastaneleri bombalamaya kadar giderek ipin ucunu hepten kaçırır. Korkak, vahşiliğini artırdıkça karşısında artan dik duruşu anlayamaz. Çünkü bu cesaret hali daha önce tattığı veya tadabileceği bir hal değildir. Karşısındaki çelik gibi metaneti söndürmek için elinden geleni ardına koymaz.
Karşısındaki dik duruşu bozmak için mahallesini yıkar, okulunu yıkar, sokağındaki parkını yıkar, evini yıkar, şehrini yıkar tarumar eder bu da yetmez, eşini öldürür, kardeşini öldürür, annesini, babasını öldürürür, en son yavrusunu öldürür. Evinden ülkesine, eşinden çocuğuna kadar her şeyi elinden alınmış bir insanın nasıl olur da hala dimdik karşısında çıkabildiğine akıl sır erdiremez korkak. Akıl, olmazların zoru içindeyken; gönül, teslimiyetin ve tevekkülün oluru içinde sükûta erer. İçindeki çelimsizliği kapatmak için gücü elinde meşale gibi taşıyan bu korkak, meşalesinin ateşini harlamayan herkesi tehdit eder. Bu tehdit kendisi gibi korkaklarda işe yarasa da vicdan sahibi olanların ancak nefretini celbeder. Tehdit artar, nefret çoğalır; zulüm artar, uyanış çoğalır. Karpuz, kabuğunda inciler taşır. Velhasıl her firavun korkma konusunda haklıdır; çünkü her firavunun sarayında bir Musa yetişir.
