Kubbesine tutunduğumuz umutlar
Şu gözleri kör eden görüntü dünyasını bir aşsak nelere şahit olacağız kim bilir? Görüntü dünyasının ardındaki gerçek dünyalara erişince insanların içinde barındırdığı gizli hazinelerini de, korku evlerini de keşfedeceğiz. Dışardan bakılınca özenilen nice hayatların içi kırıklarla dolu allı pullu kalem gibi olduğunu göreceğiz belki. Yine uzaktan bakılınca kötü, anlaşılmaz gibi görünenlerin gizli tünellerinden geçince kalp odalarında saraylar inşa ettiklerini göreceğiz belki de. İnsan olmak biraz böyledir, görünenin ötesinde yönleri vardır. İnsanın en çok göstermediği ama gerçekte her daim var ettiği duygularından biri umuttur.
Herkesin iç cebinde kendisinden bile sakladığı umutları vardır. En olmazlardan, imkânsızlardan, değişmezlerden umut eder insan. Balığın kuşa, ateşin suya olan aşkındaki umut gibi. Hayatın cazibesi biraz da bu umuttadır. Umutların gerçeğe dönüşebilme ihtimalidir insanı canlı kılan. Umutla karılan hayaller ulaşılmaya en yakın olanlardır. Kubbesine tutunduğumuz umutlardır bu hayatı özel kılan. Umut bitmez tükenmez sıkıntıların arka çekmecesindeki avuntulardır. Çakıl taşları ile dolu yolun ortasında açan çiçeklerdir.
Hayat parlak ambalajlarla bezenmiş hediye kutularıyla dolu koca bir çuval gibi. Her gün yeni bir kutu açılır. Kimi kutudan sizi heyecanlandıran, neşelendiren oyuncaklar çıkarken kiminden de ürküten, kızdıran korkunç oyuncaklar çıkar. Umut bu korkunç oyuncaklar karşısında elinizden tutan, sizi sakinleştiren, size güven veren şeydir. Umut yaşama sevincini artıran mücadele ruhunu da diri tutan histir. İçimizdeki Anka’nın kanadıdır umut.
“Ya bir de umut olmasa … Evet , umut var. İçimde bunun hep aksini söyleyen korkuya rağmen..” der Üstat Cahit ZARİFOĞLU. Yüreğiniz umut etmekten vazgeçmesin sevgili okur, bırakın izi kalsın umutların yüreğinizde. Bırakın, umut hep var olsun.
