Sen ve Ben
Seninle başlamıştı bu kalem yazmaya,
Bir akşamüstü güneş batarken,
Gece yüzünü mehtaba dönerken,
Bir merhaba değdi senden yana,
Daha gözlerinin yeşilini bilmeden,
Seyrişini görmeden.
Çaylak zamanların üzerimizden,
Geçtiği günlerdi,
Muhteşem bir tevafuktu bizi birleştiren,
Geceyi iple çekesimiz gelirdi,
Yeniden hep yeniden.
Utangaç bir kovalamacaydı bizimkisi sanki,
Her yerimiz ah nasılda utanırdı,
Gecede iki güzel insan,
Sen! şiirler kadar içten,
Ben! ezgiler kadar derin.
Biliyor sun alışkınım sana bu yüzden.
Ve uzaktayken bile bu hikaye yaşanırken,
Habersiz birdenbire,
Sanki bir varmış bir yokmuş gibi,
Hani mecburdun aslında bu gitmelere.
Artık buruşturulmuş bir kağıt elimde,
Şiirler yetim, Şiirler yarım şimdi,
Gayrı yaz yazabilirsen,
Bir yanımız eksik,
Sen ve ben...
Artık geç kalma geleceksen gel lütfen.
Mehtap YILMAZ
